چرا قهرمانی حسن یزدانی قهرمانی تک تک ماست؟
تاریخ انتشار: ۱۲ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۲۸۹۶۳۴
رویای داشتنِ بزرگترین کُشتی‌گیر تاریخ برای ما ایرانیان چیز خیلی عجیبی نیست، رویایی که شاید با حسن یزدانی بشود آن را واقعی کرد.
به گزارش ورزش سه ، المپیک توکیو حسرت بزرگی برای ما داشت. آن روزِ گرمِ تابستانی، در فینال وزن 86 کیلوگرم، ما به دیوید تیلورِ امریکایی باختیم. این یک باختِ ساده در رقابتی برای کسب مهمترین مدال ورزشی یعنی المپیک نبود؛ این کُشتی ورآی المپیک و ورآی هر رقابتِ ورزشی بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
المپیک توکیو با آن شکست برای ما تمام شد. بدون تعارف بگویم که حتی مدال‌های طلای کُشتی فرنگی هم نتوانست زخم عمیق‌مان را مرحمی باشد.
اکنون اما حدود دو ماه از آن شکست گذشته است و دیشب ما انتقام گرفتیم. انتقامی شیرین در وسط تُشکِ کُشتی و در قلب اروپا.
حسن یزدانی برای همه‌ی ما ایرانیان فقط یک ورزشکار نیست. او پهلوانی است که با پیروزی‌اش بند بندِ وجودمان به رقص و شادی در می‌آید. او فقط یک نماینده از ورزش ایران نیست، او خودِ ماست که وسط کُشتی برای حقش می‌جنگد.
یزدانی نابغه‌ای است که نامش باید برای همیشه در ورزش جهان ثبت شود؛ اما برای رسیدن به چنین جایگاهی، باید مدال هم داشت، باید قهرمان هم شد.
دیوید تیلور اما سدِ بزرگی بر این رویا بود. سه بار در سه رقابت‌های مختلف و البته مهم، حسن را شکست داد تا تمام وجودمان سرشار از استرس شود. پس از شکست در فینال توکیو، هر کدام از ما ایرانیان شاید بارها و بارها از خودمان پرسیدیم که یعنی تمام شد! تیلور رویایمان را به باد خواهد داد!
امریکا رویاها و فرصت‌های زیادی را از ما گرفته است. هر روز با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنیم که بیشترشان حاصل سیاست‌های امریکا است. گرانی و تورم و مشکلات اقتصادی این سال‌ها، جملگی حاصل اختلاف‌مان با همین امریکاست. سزاوار نیست که حالا هم یک امریکایی رویایمان را در تُشک کُشتی بر باد بدهد.
همه منتظر بودیم که مسابقات جهانی نروژ آغاز شود. پیش از مسابقات استرس این را هم داشتیم که مبادا تیلور اَدا در بیاورد و به مسابقات جهانی نیاید. آخر می‌دانید؛ قهرمانی جهان بدون غلبه بر دیوید تیلور مزه نمی‌داد؛ اصلا شکستِ تیلور است که حالمان را جا می‌آورد نه قهرمانی جهان.
خوشبختانه کُشتی گیرِ امریکایی جاه طلب‌تر از این حرف‌ها بود که بخواهد اَدا دربیاورد. ما اما استرس آمدنش به مسابقات جهانی را هم کِشیدیم.
خبر آمد که تیلور به نروژ می‌آید. با کُری‌خوانی هم آمد. سودای قهرمانی جهان را در سرداشت. سودایِ شکست یزدانی برای چهارمین بار...بیایید با خودمان رو راست باشیم؛ دیوید تیلور به شدت ترسناک بود؛ حتی اگر اسطوره‌ی ما حسن یزدانی باشد.
رقابت‌های قهرمانی جهان در اسلو نروژ شروع شد. یزدانی در یک سوی جدول و دیوید تیلور در آن سوی جدول. همه را یکی یکی بُردند تا به فینال برسند.
فینال اما دنیای دیگری داشت. کُشتی با این رقابت است که در جهان ورزش جانِ تازه‌ای گرفته است.
این رقابت از هر چیزی برای ما مهمتر بود. چه اهمیتی دارد که در همان ساعاتِ نزدیک به فینال 86 کیلوگرمِ کُشتی جهان، منچسترسیتی و لیورپول در آنفیلد مساوی شدند؛ حتی اگر بازی چهار گل هم داشته باشد. بازی را دیدیم البته؛ اما اهمیتش در برابرِ مبارزه‌ی حسن و دیوید به مانند قطره‌ای در مقابل یک اقیانوس بود.
فینالِ جام جهانی فوتسال هم حوصله‌مان را سر برده بود. دیدار جذابی بود، اما ما منتظر دیدنِ مبارزه‌ای واقعی بودیم. مبارزه‌ای به وسعتِ تمام ورزشِ جهان. 6 دقیقه از زمین و زمان فارغ شدیم. 6 دقیقه با هر قوس، با هر پیش‌انداز و با هر زیری که گرفته شد، مُردیم و زنده شدیم.
سه دقیقه اول باز هم مثل کُشتی‌های قبل، حسن یزدانی برنده بود. او دو بار حریفش را از تُشک خارج کرد و دو امتیاز گرفت. این دو امتیاز ما را بیشتر نگران کرد. چون همه چیز مثل قبل بود. ما در توکیو هم از تیلور جلو بودیم و در ثانیه‌های پایانی اسیر زرنگی و هوشیاریِ تیلور شدیم.
وقت دوم مبارزه آغاز شد. تیلور با توپ پر به تُشک آمده بود؛ دست‌هایش سخت کار می‌کرد. حسن اما اسیر دست‌های سنگینِ تیلور نشد و با یک زیرگیری دو امتیاز دیگر گرفت. تیلور باز هم اقدام به زیرگیری کرد، حسن اما این بار اسیر او شد و دو امتیاز از دست داد.
حالا 58 ثانیه به پایان کُشتی مانده است و ما نگرانیم که مبادا باز هم اسیر این تیلور شویم. یزدانی اما با اقتدار کُشتی را کنترل می‌کند. در ثانیه‌های پایانی حسن یزدانی در یک ضدحمله باز هم تیلور را خاک می‌کند. حالا 6 بر 2 پیش است و زمان مبارزه تمام شده و ما در آسمان‌ها سیر می‌کنیم.
حسن از اعماقِ وجودش فریاد می‌کشد و شاید ما هم شادترین مردمانِ جهان هستیم.طلسم می‌شکند و یزدانی بر آقای تیلور غلبه می‌کند. ما هم در خانه‌هایمان با همان شدتی که حسن روی تُشک فریاد شوق برآورد، فریاد زدیم. ما هم چشم‌مان پر از اشک شد و البته چه اشک‌ها که بر گونه‌ها سرایز شد.حالا برای ما همه چیز باز هم آغاز شده است. رویا ادامه دارد و با حسن یزدانی سرمستِ این پیروزیِ بزرگ، شاد خواهیم بود.
فردا و فرداهای بسیاری را با اندیشیدن به این پیروزی سر خواهیم کرد.رویایِ نابغه برایمان ادامه خواهد داشت...
چو شیری سوی جنگ آید دل او چون نهنگ آید / بجز خود هیچ نگذارد و با خود نیز بستیزد
نویسنده: یاسر یگانه
آزاد کشتی حسن یزدانیمنبع: ورزش 3
کلیدواژه: آزاد کشتی حسن یزدانی قهرمانی جهان دیوید تیلور حسن یزدانی دو امتیاز برای ما باز هم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۲۸۹۶۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نحوه اعزام حسن یزدانی به المپیک؛ بحران بزرگ یا یک اتفاق عادی؟!
آفتاب‌‌نیوز :
حسن یزدانی، قهرمان پرآوازه کشتی ایران، تبدیل به سوژه داغی برای فضای ورزشی این روز‌های ایران شده است. دلیلش بازگشت او به تشک کشتی و ارائه فیلمی چندثانیه‌ای از تمرینش با کشتی‌گیری به مراتب سبک‌وزن‌تر از خودش است. او نشان داده بعد از عمل سنگینی که روی کتفش داشته، برگشته و مهیا است تا در المپیک پاریس به میدان برود.
یزدانی پیش از این در تلویزیون وعده‌ای با این مضمون داده بود که در پاریس، هم تیلور را می‌برد و هم طلا می‌گیرد. باوجوداین اتفاقاتی رخ داده که شاید با چنین شفافیتی نتوان درباره ادعای حسن یزدانی صحبت کرد. اولین آن‌ها غیبت دیوید تیلور، رقیب همیشگی یزدانی در پاریس است. او در یک شگفتی بزرگ در مسابقات انتخابی تیم ملی آمریکا، مبارزه‌اش را به آرون بروکس ۲۳ ساله باخت و به همین سادگی از تیم ملی بیرون ماند.
داستان اول برای حسن یزدانی شیرین است. تیلور در سال‌های اخیر به‌خوبی نشان داده بود راه بردن یزدانی را فراگرفته و حتی او را در آخرین جدال، ضربه فنی هم کرد. آمار تقابل‌های این دو هم به‌خوبی گواه برتری تیلور در تقابل‌های رودررو است. حالا که جادوگر آمریکایی در پاریس غایب است، این بهترین فرصت برای حسن یزدانی است تا یک مدال دیگر المپیک به ویترین پررنگ و لعابش اضافه کند؛ ولی این‌ها همگی در گرو محقق‌شدن داستان دوم است که تلخ و دارک نشان می‌دهد.
یزدانی کتفش را به تیغ جراحان سپرده و به‌تازگی به تشک برگشته. او آن‌قدر درگیر فیزیوتراپی و آماده‌سازی است که حتی فرصت حضور در اردوی اول تیم ملی را از دست داده است. از آنجا که کمتر از سه ماه به بازی‌های المپیک مانده، این نگرانی وجود دارد که نکند به لحاظ جسمی و ریکاوری، در موعد مقرر آماده نشود و نتواند در المپیک کاری از پیش ببرد؛ به‌ویژه اینکه پیش‌تر علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی هم ابراز نگرانی کرده و از این گفته که در ایران هر کشتی‌گیری که کتفش را عمل کرده، دیگر آن کشتی‌گیر سابق نشده است. پس، اتفاق بدتر برای حسن یزدانی، تصور این سناریو است که او نه‌تن‌ها شانسی برای گرفتن مدال در المپیک نداشته باشد؛ بلکه اصلا نتواند به این بازی‌ها اعزام شود.
در چنین فضایی است که فدراسیون کشتی تصمیم مهمی گرفته و به این نتیجه رسیده که یزدانی را در فاصله ۵۰ روز مانده به بازی‌های المپیک، به رقابت‌های کشتی مجارستان اعزام کند تا میزان آمادگی او و پاسخ‌دهی کتفش به عمل جراحی را بسنجد. تا به اینجا همه چیز منطقی به نظر می‌رسد؛ ولی در یکی، دو روز گذشته، چنین تصمیمی بخشی از جامعه کشتی را آشفته کرده و فریاد وا اسفا سر داده‌اند که حرمت قهرمان حفظ نشده است.
اینجا روایت‌ها کمی متفاوت است؛ مثلا خبرگزاری‌های نزدیک به دولت از این شایعه نوشته‌اند که یزدانی از مسئولان فدراسیون کشتی درخواست کرده بدون حضور در مسابقه‌ای، به پاریس اعزام شود که با پاسخ منفی اهالی فدراسیون مواجه شده است. پاره‌ای دیگر هم از این می‌گویند که رقابت‌های مجارستان برای حسن یزدانی سنگین است و نباید او را به چنین تورنمنتی اعزام کرد؛ به‌ویژه اینکه ممکن است آرون بروکس هم در مجارستان باشد و کار را برای حسن یزدانی سخت کند.
چنین تحلیل‌هایی باعث دوپاره شدن نظریات علاقه‌مندان به کشتی شده و حالا با حسن یزدانی به گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی قرار است تبدیل به یک بحران ملی شود. در اینکه حسن یزدانی پرافتخارترین کشتی‌گیر ایران است، تردیدی وجود ندارد؛ در اینکه شأن او باید حفظ شود، هم شکی وجود ندارد؛ ولی مشخص نیست اعزام او به یک تورنمنت خارجی چطور می‌تواند موارد بالا را نقض کند. چنین تفکراتی اهمیت بازی‌های المپیک و کسب افتخار را قربانی یک اسم می‌کنند؛ البته اسم حسن یزدانی اعتباری برای کشتی ایران است؛ ولی فرض محال، اگر یزدانی با ناآمادگی و بدون محک‌خوردن به المپیک برود و آنجا حتی قبل از رسیدن به فینال با نتیجه‌ای اسف‌بار به کارش در پاریس پایان دهد، آیا حرمتش حفظ شده است؟
ضمن اینکه چنین جریانی باید پاسخ‌گوی این پرسش مهم هم باشند که چرا حسن یزدانی حاضر نشد کتفش را زودتر عمل کند تا به‌موقع برای پاریس مهیا باشد؟ چرا یزدانی اجازه داد شایعاتی که می‌گفتند او برای رسیدن به پاداش بازی‌های آسیایی، جراحی‌اش را به بعد از هانگژو موکول کرد، شکل بگیرد؟ حالا آن‌ها باید پاسخ دهند که اگر المپیک برای یزدانی و اعتبار کشتی ایران اهمیت وافری داشت، چرا او کتف آسیب‌دیده‌اش را زودتر به تیغ جراحان نسپرد؟
این‌ها البته بخشی از این دوپارگی موجود است؛ چراکه باید آن روی سکه؛ یعنی کادر فنی را هم دید. حسن قرار است در فاصله ۵۰ روز مانده به المپیک به مسابقه‌ای خارجی اعزام شود؛ اگر او بدرخشد که حرف و حدیثی نیست و با شایستگی راهی پاریس می‌شود و بسیاری را امیدوار می‌کند که مدال دیگری برای کاروان ایران بگیرد؛ اما اگر ناآماده باشد، آیا ۵۰ روز، زمان کافی برای مهیاکردن یک کشتی‌گیر دیگر برای اعزام به پاریس خواهد بود؟
بدیهی است که این دوگانگی نیاز به ظرافت خاصی دارد که بدون دخیل‌شدن احساسات باید درباره‌اش تصمیم‌گیری شود. حسن هم تا رقابت‌های مجارستان به قدر کافی فرصت دارد تا توان از دست رفته‌اش را بازیابد و خودش را در غیاب گربه‌سیاه آمریکایی‌اش محکی جدی بزند. محکی که سربلند بیرون‌آمدن از آن می‌تواند تکلیفی جدی برایش قلمداد شود. یزدانی حمایت فدراسیون را دارد؛ ولی بعید است این فدراسیون هم حاضر شود چشم‌بسته روی کتف آسیب‌دیده حسن قمار کند.
منبع: شرق
جاده کندوان یک طرفه شد